Gdy twoje dziecko wagaruje

Chodzenie do szkoły to dla większości dzieci trudny obowiązek.

Dla niektórych tak trudny, że przerasta ich możliwości. Ciągłe porażki, wyzwania, rywalizacja sprawiają, że pojawia się chęć ucieczki, odpuszczenia sobie, choćby na godzinę. Wagary to ucieczka, „zerwanie się z lekcji”. Ostatecznie, w potocznym rozumieniu, nic złego. Wagary to jednak nie tylko tradycja uczniowska, w której czasami uczestniczyliśmy, Dla niektórych, wagary, to sposób na przetrwanie. Ale sposób, który zamiast problemy rozwiązywać, problemów tych przysparza.

Tak patrzymy na zjawisko wagarowania my, dorośli. Dla kogoś, kto żyje „tu i teraz”, dla kogo nie ma „jakiejś tam dorosłej przyszłości”, komu nie starcza dorosłego rozsądku i nie rozumie „bezwzględnej konieczności realizacji obowiązku szkolnego” – bywa to sposób na przetrwanie w szkole. Przyczyny wagarowania mogą być różnorodne. Trudno sporządzić listę wszystkich powodów, bo w zasadzie każdy uczeń może swój powód znaleźć. Jest to rodzaj ucieczki, metoda na zmniejszenie lęku, a czasami ! podniesienia prestiżu wśród koleżanek, kolegów, w niektórych środowiskach wręcz moda.

Wagary łatwo stają się nawykiem i z jednej odpuszczonej godziny robi się ich pięćdziesiąt, sześćdziesiąt… Gdy wiadomość dociera do rodziców, często jest to już nałogowe wagarowanie. Takie zachowanie bardzo trudno przerwać i dużo czasu musi upłynąć, wiele działań podjąć, aż znowu minie silny lęk przed szkołą.

Ważne, aby nie bagatelizować problemu wagarowania i reagować szybko, gdy nie będzie to zachowanie utrwalone.

Problem wagarów rodzi pytania dotyczące domu, ale także szkoły, rówieśników, nauczycieli, wielu aspektów psychologicznych i społecznych środowiska, w którym dziecko funkcjonuje.

Warto być wrażliwym nauczycielem, rodzicem i pomóc dziecku w powrocie z wagarów zanim na dobre odpuści ono sobie: szkołę… życie… i samego siebie.